María Fumaça

Pandereteiras de mens 

“Romanceiro tradicional. Breve antologia das recolhas do Seminario Menéndez Pidal na Galiza (1977-1983)”José Luís Forneiro, Sergio de la OssaLibro-CDColección: Chave Mestra. Ref: CM18Páxinas: 154Fotografías orixinais: 30Idiomas: Portugués e galegoInclúe partiturasISBN 978-84-949511-7-6PVP: 20€O Romanceiro, ese conxunto de poemas narrativos transmitidos oralmente, eríxese como representante ibérico da balada europea. Neste xénero se centra o filólogo José Luis Forneiro para afondar aspectos temáticos, de transmisión e particularidades dos romances galegos. No eido musical, o musicólogo Sergio de la Ossa elabora unha profunda análise, que nos achega, tamén auditivamente, aos aspectos que caracterizan o romanceiro.

Autores:Xurxo SoutoPedro PascualTapa dura128 páxinasLibro-DiscoColección: CHAVE MESTRA Ref: CM15CD con 27 gravacións orixinais de Sindo de OlelasISBN: 978-84-949511-3-8“Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”Xurxo SoutoOlelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tame´n o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.