Uxía - Rosalía pequeniña

a requinta da ulla

GuadiGalego firma su quinto disco en solitario y podemos asegurar que se trata de su mejor obra: COSTURAS. La autora, galardonada en 2019 con el Premio a la Promoción de la Realidad Plurilingüe por su último trabajo IMMERSION confirma el momento creativo en el que se encuentra y se reafirma en su manera de decir.10 canciones de GuadiGalego y Carlos Abal que transitan desde mundos asociados a su infancia hasta el presente más duro y a la vez esperanzador, donde la autora se muestra tal y como es.Tres colaboraciones conforman el disco dos poetas Antía Otero y Marina Oural y una cantante, la catalana Paula Grande.La producción musical, a cargo de Olivera Estudi, da un nuevo aspecto a las creaciones de Guadi, adentrándose en terrenos electrónicos, sin olvidar la parte  su parte más orgánica, creando únicas texturas dentro del pop.COSTURAS se publica en un bonito y original DIGIPACK en cuya portada se esconde una obra del pintor Ricardo de Barreiro que cada persona descubre rascando la superficie gris. Un bonito juego que invita al comprador del disco a que conforme su propia versión de la misma.TEMAS:1.Costuras2.Canción Popular3.Velutinas4.O Que Ha Chegar& Paula Grande5.Cólico6.LiberdadeAmbigua7.Zocos8.Creo9.Mesta Néboa10.Só con Amor

Pandereteiras de mens 

Autores:Xurxo SoutoPedro PascualTapa dura128 páxinasLibro-DiscoColección: CHAVE MESTRA Ref: CM15CD con 27 gravacións orixinais de Sindo de OlelasISBN: 978-84-949511-3-8“Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”Xurxo SoutoOlelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tame´n o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.