GUADI GALEGO - COSTURAS

As Catedrais Silenciadas es el tercer álbum del músico Xabier Díaz y las Adufeiras de Salitre, seguramente la obra que mejor refleja la esencia de su encuentro y posiblemente la que explora los límites de este formato con más profundidad. Llega tras una extensa gira por más de 13 países y 200 conciertos.El título es un grito de alerta ante el progresivo despoblamiento rural y la pérdida identitaria que esto implica: la desaparición de la cultura que tenemos y que fundamenta nuestra diferencia en el mundo.As Catedrais Silenciadas son los viejos robledos, el idioma, los alalás, los nombres de las rocas, la vacas o las antiguas ribeiranas. Es necesario restaurarlas y utilizarlas para que crezcan fuertes y prendan en el pecho de quién no las conoce.TEMAS01 – Primeiro02 – No Salon Das Cereixas03 – Tentenublo04 – As Catedrais Silenciadas05 – Amiga Siempre06 – Botei Un Ai!!!07 – Unas, Duas, Tres E Catro08 – Agarrado De Vilar De Cabeiras 2.009 – Muñeiras Ao Puño10 – Illas De Sal

Concha do canizo 

Autores:Xurxo SoutoPedro PascualTapa dura128 páxinasLibro-DiscoColección: CHAVE MESTRA Ref: CM15CD con 27 gravacións orixinais de Sindo de OlelasISBN: 978-84-949511-3-8“Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”Xurxo SoutoOlelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tame´n o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.