Gustav Henningsen - Gravacións musicais en galiza 1964-1968

libro con CD cun detallado texto sobre a vida e traballo musical de Amadeo Goyanes ameno e curioso para todos os públicos: partituras editadas para os músicos e especialistas da zanfona e un disco compacto no que se encontran inéditos de Amadeo Goyanes. Ademais deses históricos rexistros, graváronse especialmente para esta publicación músicas do seu repertorio e novos temas saídos da factoría da aula de zanfona da Escola Livre da MPG sita en Santiago de Compostela, atendida polo prestixioso zanfonista Óscar Fernández, no que pretende ser unha homenaxe As zanfoneiras de Monforte, a primeira escolanía de Zanfona de Galiza impulsada por Amadeo Goyanes.

 Chegou o momento de compartirvos o “?????????????????????? ???????????? ?????????????? ????????-????????” ??A nosa humilde  homenaxe ás cantareiras e pandeireteiras —mulleres que foron e seguen a ser, gardiás fundamentais da nosa tradición oral— neste ano tan especial ao que se lle adican as #LetrasGalegas2025.Máis de 600 coplas, compiladas e seleccionadas ao longo de máis de dúas décadas de investigación e recollida de campo; acompañadas dun disco con 45 cortes que recollen diferentes melodías gravadas nas diferentes localizacións onde se realizaron as entrevistas que conforman o libro-disco.  A obra complétase cunha serie de retratos das informantes que participaron neste proceso de recuperación, así como con unha importante cantidade de anécdotas e historias que aconteceron polo camiño 

Tanxugueiras son a revolución da música tradicional galega: tres cantareiras para unha nova década. No seu terceiro disco reinterpretan os sons dunha tradición milenaria fusionándoa con ritmos urbanos, mais próximos ao trap ou a electrónica. Un traballo que é tamén un viaxe de preguntas, de cuestionar creenzas e presuntas culpas. Un camiño a través dos verbos ver, escoitar, equivocar, recordar, recuperar, abrazar, empoderar…A súa enerxía,contundencia e o seu virtuosismo vocal son os seus máximos expoñentes. Sabela Maneiro, Aida Tarrío e Olaia Maneiro son o son de un pobo internacionalizado. Son a cultura tradicional na pista de baile. Son todos os mundos en un só. Porque para Tanxugueiras “non hai fronteiras”.Tanxugueiras son la (r)evolución de la música tradicional gallega: tres cantareiras para una nueva década. En su tercer disco reinterpretan los sonidos de una tradición milenaria fusionándola con ritmos urbanos, más próximos al trap o a la electrónica. Un trabajo que es también un viaje de preguntas, de cuestionar creencias y presuntas culpas. Un camino a través de los verbos ver, escuchar, equivocar, recordar, recuperar, abrazar, empoderar…Su energía, su contundencia y su virtuosismo vocal son sus máximos exponentes. Sabela Maneiro, Aida Tarrío y Olaia Maneiro son el sonido de un pueblo internacionalizado. Son la cultura tradicional en la pista de baile. Son todos los mundos en un solo. Porque para Tanxugueiras “no hay fronteras”.TEMASTreboadaAricaDesidiaMidasPano CoradoSororaSeghadorasAvernoFigaFame de OdioTerraAcougo 

Unha viaxe pola vida do mestre gaiteiro Bartolo, pasando por todas as agrupacións das que formou parte por toda Galiza. Un libro-disco con 25 pistas de audio , parte delas feitas polo propio Bartolo pouco tempo antes do seu falecemento. 

Pandereteiras de mens 

Autores:Xurxo SoutoPedro PascualTapa dura128 páxinasLibro-DiscoColección: CHAVE MESTRA Ref: CM15CD con 27 gravacións orixinais de Sindo de OlelasISBN: 978-84-949511-3-8“Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”Xurxo SoutoOlelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tame´n o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.