Pandereteiras de mens

322 Paginas. Contiene partituras

Tanxugueiras son a revolución da música tradicional galega: tres cantareiras para unha nova década. No seu terceiro disco reinterpretan os sons dunha tradición milenaria fusionándoa con ritmos urbanos, mais próximos ao trap ou a electrónica. Un traballo que é tamén un viaxe de preguntas, de cuestionar creenzas e presuntas culpas. Un camiño a través dos verbos ver, escoitar, equivocar, recordar, recuperar, abrazar, empoderar…A súa enerxía,contundencia e o seu virtuosismo vocal son os seus máximos expoñentes. Sabela Maneiro, Aida Tarrío e Olaia Maneiro son o son de un pobo internacionalizado. Son a cultura tradicional na pista de baile. Son todos os mundos en un só. Porque para Tanxugueiras “non hai fronteiras”.Tanxugueiras son la (r)evolución de la música tradicional gallega: tres cantareiras para una nueva década. En su tercer disco reinterpretan los sonidos de una tradición milenaria fusionándola con ritmos urbanos, más próximos al trap o a la electrónica. Un trabajo que es también un viaje de preguntas, de cuestionar creencias y presuntas culpas. Un camino a través de los verbos ver, escuchar, equivocar, recordar, recuperar, abrazar, empoderar…Su energía, su contundencia y su virtuosismo vocal son sus máximos exponentes. Sabela Maneiro, Aida Tarrío y Olaia Maneiro son el sonido de un pueblo internacionalizado. Son la cultura tradicional en la pista de baile. Son todos los mundos en un solo. Porque para Tanxugueiras “no hay fronteras”.TEMASTreboadaAricaDesidiaMidasPano CoradoSororaSeghadorasAvernoFigaFame de OdioTerraAcougo 

Gustav Henningsen (slgelse, Dinamarca, 1934) é un investigador de relevancia internacional que estivo ligado durante a sua vida profesional ao prestixiado Arquivo Danes do Folclore.Entre 1964 e 1968 realizou traballo de campo reunindo datos para o tema de estudo previsto na sua tese doutoramento: as crezas e prácticas máxicas da bruxeria galega, para comparalas coas Irlandesas e as de seu país natal.As recolleitas estan feitas a malloria na comarca de Ordes.

Unha viaxe pola vida do mestre gaiteiro Bartolo, pasando por todas as agrupacións das que formou parte por toda Galiza. Un libro-disco con 25 pistas de audio , parte delas feitas polo propio Bartolo pouco tempo antes do seu falecemento. 

Autora:Alba María RodríguezTapa dura142 páxinasCD con 19 trillas (5 regueifas)A comarca de Bergantiños constituíu arredor dos anos 50 un berce de coplas, rimas e contextos óptimos para o desenvolvemento da poesía oral improvisada. Na súa manifestación en forma de controversia, a chamada regueifa, destacaron numerosas figuras que encarnan os últimos anos de vitalidade do fenómeno improvisador galego.Entre elas soan con forza os nomes de Blanco de Muiñoseco (Coristanco) e o dos seus discípulos Calviño de Tallo (Ponteceso) e Celestrino de Leduzo (Malpica de Bergantiños). Ambos improvisadores levaron a disputa en verso ao seu máis requintado nivel. Máis alá dos casamentos (o contexto inicial do xénero) amenizaron os bares, as festas e calquera encontro público e semiprivado dunha Galicia eminentemente rural. A través destas figuras e o seu tempo coñeceremos estas coplas de catro versos octosílabos con rima nos pares, que vinculadas a unha melodía fixa compartida polos opoñentes, constitúen o celme da tradición cantada galega.

Autores:Xurxo SoutoPedro PascualTapa dura128 páxinasLibro-DiscoColección: CHAVE MESTRA Ref: CM15CD con 27 gravacións orixinais de Sindo de OlelasISBN: 978-84-949511-3-8“Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”Xurxo SoutoOlelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tame´n o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.